ارزشيابى توصيفى

يادآورى ١:هدف ارزشیابی خدمت به آموزش است، نه در کمین نشستن برای غافلگیر کردن دانش آموز

و محک زدن او با معیار آنچه «نمی‌داند». فرهنگ موفقیت را می‌توان با کاربرد روش صحیح در آموزش و ارزشیابی، بر فضای کلاس غالب کرد

یادآوری 2:
ارزشیابي کیفی – توصیفی چیست؟
ارزشیابي کیفی – توصیفی در آموزش‌وپرورش ايران، رویدادی خجسته و نوآورانه در حوزه‌ی تعليم و تربيت است که متناسب با شرایط زمان، در پی آن است که تحولات بنيادين و گسترده‌اي را در حوزه‌هاي متعدد جامعه، ايجاد نماید!. این نوع ارزشیابي، با ارائه‌ی الگويي کيفي، تلاش مي‌کند، برخلاف الگوهاي رايج ارزشیابي، به‌جاي نگاه کمی نگری، از طريق توجه به معيارهاي برنامه‌ی درسي و آموزشي، به عمق و کيفيت يادگيري دانش‌آموزان توجه کند و سپس تبيين و توصيفي از وضعيت آن‌ها، ارائه نماید. منظور از روش‌هاي توصيفي در ارزشیابي، توجه به رويكردي است كه در آن، معلم تغييرات و تحولات ایجادشده در دانش‌آموز را با فنون متفاوت بررسي كرده و به‌صورت مشروح بر اساس شاخص‌هاي پيشرفت و يا اهداف از پيش تعیین‌شده به اطلاع دانش‌آموز و والدين مي‌رساند. به‌عبارتی‌دیگر، ارزشیابي كيفي – توصیفی، رویکردی در ارزشیابي تحصیلی است که از طریق آن، از طرفی فرآیند جمع‌آوری، تحلیل و تفسیر اطلاعاتِ مربوط به پیشرفت تحصیلی با بهره‌گیری از ابزارهای متنوع سنجش انجام می‌گیرد؛ و از طرف دیگر، با بررسی همواره‌ی وضعیت دانش‌آموز، نقاط ضعف احتمالي اصلاح و با بهبود و تعمیق يادگيري، زمينه‌اي براي رشد همه‌جانبه‌ی او فراهم می‌گردد.
منبع: کتاب : صفر تا بیست ارزشیابی برای یادگیری . صفحه 90

یادآوری 3: به جلو بنگریم نه در گذشته بمانیم
از آنجا که بارها و بارها اشاره شده که ارزشیابی کیفی توصیفی، الگویی مناسب و متناسب با ویژگی های عاطفی ، شخصیتی و …. کودکان دوره ابتدایی و هدف آن کمک به بهبود یادگیری و تحقق بهتر اهداف آموزشی و فراهم آوردن شواهد لازم برا ی تصمیم گیری در باره ارتقا دانش آموز است ؛ لذا به استناد مصوبه سیصد دهمین جلسه کمیسیون اساسنامه ها و مقررات تحصیلی شورای عالی آموزش و پرورش به تاریخ 23/10/ 93در پایه اول تا ششم ابتدایی شیوه ارزشیابی به شکل کیفی – توصیفی در سال تحصیلی 95/94 و سال های بعد اجرا خواهد شد . بر این اساس گزارش پیشرفت تحصیلی – تربیتی ( کارنامه) نیز به شکل توصیف عملکرد در قالب دو فرم الف و ب خواهد بود .

یادآوری4: در نظريه‌ي يادگيري سازنده‌گرايي عملكرد به معناي توانايي استفاده از دانش و مهارت‌هاي آموخته شده در موقعيت‌هاي زندگي يا مشابه با موقعيت‌هاي زندگي با هدف سازش با آن تعريف مي‌شود.

یادآوری 5:دانش‌آموز در آزمون عملكرد با مسأله‌ي معماگونه يا چالش برانگيزي كه مشابه با مسايل واقعي زندگي است روبرو مي‌شود. او براي رفع چالش‌هاي موجود در مسأله و يافتن راه‌حل از دانش و مهارت‌هاي آموخته شده‌ي خود استفاده مي‌كند. بنابراين سعي مي‌كند با اجراي يك سري اعمال كه با دستكاري اشياء؛ مفاهيم و نيز تحليل و تفسير كردن نتايج اعمال همراه است توانايي خود را در به كاربستن دانش و مهارت‌هاي مربوط به مسأله براي توليد يك راه حل مفيد (سازش با موقعيت) نشان دهد.

یاد آوری 5: با جمع‌بندي ، آزمون عملكرد را مي‌توان «روش سنجشي تعريف كرد كه در آن يادگيرنده با انجام تكاليف واقعي يا مشابه با زندگي واقعي توانايي خود را در استفاده از دانش و مهارت‌هاي آموخته شده براي استدلال، حل مسأله، توليد محصول و يا اجراي يك مهارت ويژه نشان داده، سپس معلم با مشاهده‌ي عملكرد، كيفيت آن را توصيف و مورد قضاوت قرار مي‌دهد» (خوش‌خلق، 1391).